PAUL DE TOMBE

Paul de Tombe (1966)

Paul de Tombe

Loopbaan

Als tiener droomde ik ervan mijn geld te verdienen als voetballer, maar een kapotte meniscus gooide roet in het eten. Beste tweede keus was als sportverslaggever te gaan werken en dat heb ik dan ook meteen gedaan na het behalen van het diploma van de SvdJ. Eerst bij dagblad Het Binnenhof in Den Haag en een jaartje later bij het Leidsch Dagblad, waar ik in 1975 tot chef van de sportredactie werd benoemd. In die functie werd ik door de toenmalige Gemeenschappelijke Persdienst ‘belast’ met de verslaggeving van internationale tennistoernooien, de (Europa Cup)wedstrijden van Feyenoord en de interlands van het Nederlands elftal. Mooi natuurlijk, maar omdat ik mijn horizon wilde verbreden stapte ik in 1985 toch over naar de redactie van het zaterdag bijvoegsel.

Daarna was ik een poosje chef eindredactie en volgde een verhuizing naar de featureredactie van het Haarlems Dagblad, waar ik mijn hobby’s schrijven en reizen weer kon gaan combineren bij interviews, buitenlandse reportages en het maken van verhalen over speciale plekken op de wereld. Dit duurde tot 2000, het jaar waarin ik terugging naar een vrije rol op de stadsredactie van het LD. Daar ben ik in 2005 vertrokken met een regeling en sindsdien werk ik als freelancer voor diverse bladen en magazines.

Ernaast en erna

Ernaast en erna was ik de vaste eindredacteur van een in Leiden en omgeving bekende huisarts, die zijn wekelijkse columns in het LD liet volgen door bundels vol praktijkverhalen. Verder: eindredacteur van een naslagwerk over (700 jaar) Leidse Hooglandse Kerk en (mede)schrijver en samensteller van een boek over 200 jaar l’Espérance, een bruine Leidse kroeg die in de tijd dat zij in Leiden studeerden zeer geregeld werd bezocht door de prinsen Willem-Alexander en vooral Constantijn.

In 2002 weduwnaar geworden, in 2012 met pensioen gegaan. Twee kinderen, twee kleinkinderen. Dochter is docente Nederlands en decaan in het middelbaar onderwijs, zoon is hoofdagent van politie. Kleindochter en kleinzoon zijn nog jong.

Trots ben ik op verschillende interviews en vooral op een ter plekke geschreven artikel over de hulpverlening van een aantal Nederlandse vrijwilligersorganisaties in Kenia. Dit verhaal lag mede ten grondslag aan de oprichting (in 2003) van een stichting die gratis tandheelkundige hulp verleent op scholen in dat land. Als medeoprichter ben ik nog altijd bestuurslid van deze organisatie die duizenden scholieren en volwassenen op afgelegen plekken in Kenia van de pijn in hun mond heeft afgeholpen. Voor de nazorg heeft de stichting in de loop der jaren ook twee klinieken in het werkgebied neergezet. Deze worden, met financiële steun uit Nederland, gerund door Kenianen die er bezig zijn hun dromen waar te maken. Ook via een zijweg.