Ada de Lange overleed op 16 februari 2016. Op 31 maart is de urn met haar as op begraafplaats Zorgvlied bijgezet bij het graf van haar moeder. Daar heeft Kor Al, haar vriend vanuit de School voor de Journalistiek en vele jaren daarna, onderstaande tekst uitgesproken:
“Lieve familie van Ada, broer Rob, schoonzus Petra, de nichtjes Sarah&Livia, halfbroer Bas en andere familieleden en vrienden.
We zijn hier vanmiddag bij elkaar om Ada de Lange terug te brengen bij haar moeder.
Rob, de jongere broer van Ada, heeft me gevraagd wat te zeggen over Ada bij dit afscheid. Ik ben zeer vereerd met dat verzoek.
Mijn naam is Kor Al. Ik was sinds 1968 tot aan haar overlijden anderhalve maand geleden min of meer intiem bevriend met Ada.
Ik heb na overleg met broer Rob, besloten haar ingewikkelde kanten vandaag onbesproken te laten. We weten allemaal dat die er waren. Maar daar hoeft het nu niet over te gaan wat mij betreft.
Maar vandaag is de dag om de lieve, vrolijke en mooie kanten van Ada te gedenken en te vieren.
We zaten beiden op de School voor de Journalistiek in Utrecht. Ik werd verliefd op haar en zij zag ook wel iets in mij. Toen ik haar op 2e Kerstdag 1968 bij haar thuis in Amsterdam belde om haar te vragen mee te gaan naar Utrecht zei ze meteen ‘Ja’.
Ik haalde haar op in de Waalstraat waar ze toen nog op de zolderkamer bij haar moeder woonde. Ze trok bij mij in op de Mauritsstraat in Utrecht en de vijf jaar die daarop volgden waren we nagenoeg onafscheidelijk op verschillende adressen in Utrecht.
Ada was twintig en ik negentien jaar toen we samen begonnen. Het leven was een feest waar wij al dan niet uitgenodigd volop aan mee deden.
Ik vermoed dat weinigen hier zich Ada uit volle borst zingend kunnen voorstellen. Het is écht gebeurd. Toen we in 1969 op onze eerste en overigens ook enige buitenlandse vakantie, naar Joegoslavië, over het strand liepen zong ze:
Gonna take a sentimental journey
Gonna set my heart at ease
Gonna make a sentimental journey
To renew old memories
En dat herhaalde zich eigenlijk elke avond. Ziehier een inkijkje in de binnenwereld van de romantische Ada.
Ada bleek, gaande studie in Utrecht, niet in de wieg gelegd te zijn voor de journalistiek. Ze ging nog wel op stage bij het toentertijd behoorlijk verdachte (want rechtse) weekblad Panorama. Uit die tijd heb ik nog foto’s van een blije Ada. Ik heb ze voor geïnteresseerden meegenomen.
Ik vond de foto’s zo’n vijf jaar geleden bij een interne verhuizing bij mij thuis. Ik stuurde ze naar Ada met een briefje met de mededeling dat, als ze er niks mee kon en/of wilde, ze de foto’s altijd nog zou kunnen weggooien. Per kerende post kwam de volgende reactie terug:
Weggooien? Weggooien? Ben je helemaal betoeterd?! Ik sprong een gat in de lucht toen ik de foto’s terugzag. Gaaf man! Dat was IK. Ik ben er echt heel blij mee.
Tijdens diezelfde stage ging Ada eind juni 1970, voor Panorama dus, naar het popfestival in Rotterdam Kralingen. En ik mocht mee. Maar een echte festivalbeesten waren we niet. Na wat regenbuien koos ze er toch maar voor in een Rotterdams hotel te gaan overnachten en niet in een tent zoals de meesten van de honderdduizend festivalgangers deden. “Panorama betaalt” liet ze weten.
Het artikel, dat er natuurlijk wel moest komen ging over een boze mollenfamilie in het Kralingse bos die door de honderdduizend festivalgangers en hun tenten nergens meer boven de grond konden komen en die dus het muziekfestijn compleet hebben gemist.
Ze kon echt heel goed schrijven, origineel en komisch. Ze heeft zich nog wel eens aan kinderverhaaltjes en gedichtjes gewaagd. Maar daar is ze niet mee verder gegaan.
Op de journalistenschool was ze een gewaardeerde en geliefde medestudente. Er was een keer op het einde van een studiejaar een belangrijke Algemene School Vergadering waar wat propaganda gemaakt moest worden om de wat slome medestudenten die kant op te krijgen. Op de deur van het vergaderhok hing al weken voor de belangrijke vergadering een affiche met de wervend bedoelde tekst. “Komt allen naar de Algemene School Vergadering. Ada komt ook en ze doet een BH aan”.
Het is prettig dat Angela Walter, Jan Groeneveld en Jan Willem van Erp uit die ‘goeie oude tijd’ in Utrecht ook hier zijn om afscheid te nemen van Ada.
Ik mis haar enorm, ook al hadden Ada en ik, net zoals velen van jullie, onregelmatig contact de laatste tijd. Ada is een deel van mij geworden zoals ik hoop dat ik een deel van haar was.
Tot slot wil ik broer Rob en schoonzus Petra bedanken voor het mogelijk maken van de afscheidsmomenten die we met elkaar hebben gehad, in het rouwcentrum, op de Toldwarsstraat en vandaag hier en straks bij de borrel.
Het ga jullie allen goed. Ik bewaar veel goede herinneringen aan Ada, en jullie vast ook.
Dank voor jullie aanwezigheid.”
Kor Al