Parooljournalist Ad Bloemendaal (1948-2014) hield altijd zijn scherpe blik
Bloemendaal werd zowel verweten dat hij een rechtse zionist was als dat hij anti-Israël was
Of journalist Ad Bloemendaal nou bij de kolonisten op de westelijke Jordaanoever op bezoek was of in de oude stad van Jeruzalem liep, hij was altijd netjes gekleed, in tegenstelling tot veel beroepsgenoten. Het maakte ook niet uit wie hij sprak, hij liet iedereen, kalm en flegmatiek als hij was, zijn zegje doen.
De in Termunten, Groningen, geboren Bloemendaal was jaren correspondent in Israël voor Het Parool. De domineeszoon werkte als buitenlandredacteur voor deze krant, maar vertrok in 1983 voor de liefde naar Israël: zijn Israëlische vrouw kon maar moeilijk aarden in Nederland.
De stukken die hij maakte in zijn woning in een voorstad van Tel Aviv, bleken van grote waarde voor de krant te zijn. De nuchtere Bloemendaal kon als geen ander uitleggen hoe de vork in de steel zat in een land waar de emoties vaak hoog oplopen.
Bloemendaal behoorde tot de lichting journalisten die jaren Nederland inlichtte over de gebeurtenissen in het Midden-Oosten. Zijn ervaring, scherpzinnigheid en afstandelijkheid maakten dat hij alles heel goed kon overbrengen.
‘Hij was een goede, gedreven correspondent die de situatie met objectieve blik bekeek’, zegt Sytze van der Zee, oud-hoofdredacteur van Het Parool. ‘Terwijl veel journalisten juist stelling namen.’
Yithzak Rabin
Het waren turbulente jaren en Bloemendaal had genoeg om over te schrijven. Hij versloeg de oorlogen in de Gazastrook en Zuid-Libanon, zag de Iraakse scuds van Saddam Hoessein inslaan, beschreef hoe het Oslo-akkoord met gejuich werd ontvangen en was erbij toen premier Yithzak Rabin werd vermoord door een Israëlische radicaal.
Hij had ook oog voor kleiner menselijk leed. Zo volgde hij de zaak van de ontvoerde soldaat Gilad Shalit intensief. Shalit werd ruim vijf jaar vastgehouden door Hamas. Bloemendaal werd zowel verweten dat hij een rechtse zionist was als dat hij anti-Israël was. Dat extremisten uit beide kampen hem dergelijke verwijten maakten, gaf hem het gevoel dat hij iets goed deed.
Zijn liefde voor het land was groot en hij had voor beide partijen begrip, beaamt Toon Schmeink, adjunct-hoofdredacteur van Het Parool in de jaren negentig. ‘Hij zei wel eens dat als de Palestijnen niets meer zouden doen en zich als makke lammetjes zouden gedragen, de staat Israël binnen een jaar kapot zou zijn. De Israëlische liefde voor ruziemaken zouden ze dan op elkaar richten.’
Als voormalig lid van het korps mariniers had Bloemendaal ook veel interesse in zaken als spionage en was hij goed ingevoerd op militair gebied, een handige bijkomstigheid in zo’n licht ontvlambare regio. De correspondent was getuige én slachtoffer van de verschraling van het Nederlandse medialandschap. In de jaren negentig werkte hij niet meer als freelancer voor Het Parool, maar voor de Geassocieerde Pers Diensten (GPD). Dat was geen gelukkig huwelijk.
Uitgeknepen
Bloemendaal voelde zich weinig gewaardeerd en uitgeknepen. Via de GPD belandde zijn stukken toch nog in Het Parool en veel andere regionale kranten. Na opheffing van de GPD, begin 2013, schreef hij nog enkele stukken voor Het Parool, totdat de Volkskrant hem vroeg freelance correspondent te worden. Daar hervond Bloemendaal zijn geluk in het schrijven van mooie stukken vanuit Israël. De 65-jarige Bloemendaal overleed gisteren plotseling na een hartaanval.
Ad bloemendaal, 1966
Herinnering aan Ad
Ad Bloemendaal was de eerste secretaris van de studentenvereniging V.V.S.S.J. Diurnarius van de SvdJ. In zijn hoedanigheid als secretaris schreef hij deze uitnodiging aan Harry Mulisch. Die is helaas nooit gekomen.
Uitnodiging van V.V.S.S.J. Diurnarius