Herman Meijer
Loopbaan en ernaast
In 1969 wacht mij de militaire dienst. Via Kampen en Middelburg (opleiding militaire administratie) beland ik op het NAVO-hoofdkwartier in Duitsland als linkerhand van de latere generaal-majoor Messerschmidt.
Zomer 1970 uit dienst, waarna zes maanden als journalist werkzaam voor het Polygoon Bioscoopjournaal. Afkeer van de ‘Hilversumse scene’ brengt me bij dagblad De Stem in Breda. Na zes maanden centrale redactie volgen drie jaar regionale redactie Oosterhout/GilzeRijen en drie jaar (chef) regionale redactie Roosendaal. Overplaatsing naar Zeeuws-Vlaanderen gaat mij te ver en ik solliciteer bij de gemeente Apeldoorn.
Daar zet ik de voorlichting over stadsvernieuwing op poten, begeleid de reorganisatie van de gemeentelijke sociale dienst en word aansluitend gevraagd de totale reorganisatie van het stadhuis communicatief te begeleiden. Hoofd van de nieuwe afdeling voorlichting is mijn beloning.
Maar leidinggeven ligt niet zo in mijn aard, advies en ondersteuning gaan mij beter af. Dus kom ik als bestuursadviseur communicatie terecht in de nieuwe dienst tussen het college van B en W en het ambtelijk apparaat. In die functie draag ik ook bij aan projecten van VNG/International om gemeenten in landen op weg naar de EU wegwijs te maken in beleidsprocessen. Interessante klussen in Letland, Polen, Slovenië, Albanië.
Dan doet zich in december 2004 de tsunami voor in Banda Aceh. Hulp is geboden, vindt onze burgemeester. Geen humanitaire hulp, hij wil dat we ons richten op de wederopbouw van de gemeente. En zo ondersteun en adviseer ik de collega’s in Banda Aceh. Opbouw vanaf de grond, gelijk maar op moderne leest geschoeid, vindt Banda’s burgemeester. Eerst gebeurt dat op projectbasis, steeds voor twee weken. Maar in 2009 en 2010 werk ik op het nieuwe stadhuis en wonen mijn vrouw en ik in Banda Aceh. Het resultaat: nauwere samenwerking bestuurlijk en ambtelijk, inspraak van de bevolking bij gemeentezaken, verbeterd financieel beleid (minder corruptie), een gemeentelijk informatie centrum en de Banda Aceh Academie (een intern opleidingscentrum dat elders in Indonesië wordt gekopieerd) – allemaal met de SvdJ als voedingsbodem.
Na terugkeer nog een paar jaar Apeldoorn om het Indonesische avontuur af te ronden en het werk over te dragen. In april 2012 deed ik de deur van het stadhuis voorgoed achter me dicht.
Erna
Na mijn pensioen ben ik overgestapt op vrijwilligerswerk. Eerst een paar jaar bestuurslid van stichting Mondiaal (dertig lokale organisaties met projecten in het buitenland). Daarna en tot nu toe communicatieadviseur voor de Voedselbank Apeldoorn en gids bij de stichting Pelgrimsgemeenschap De Wandelmaat. Wandelen met de rugzak is mijn passie, vandaar.
School
Mijn oom was hoofdredacteur van De Typhoon en in het begin curator van de SvdJ. Door hem ben ik in de journalistiek gerold, met als gevolg een loopbaan waarin journalistiek en communicatie de rode draad zijn. Contact met medestudenten heb ik gehouden via de tv (Noortje van Oostveen), dagbladen (Jan Tromp/Volkskrant) en tijdens de reünie nu 25 jaar geleden.
Toekomst
Onze kinderen zijn een andere weg ingeslagen: milieukunde TU Delft, activiteitenbegeleiding in de zorg, en afgestudeerd sociaal psycholoog op zoek naar een geschikte baan. Hoop voor hun toekomst? Milieu zit in de lift, banen in de zorg staan op de tocht. Maar ook hen trekt het buitenland – over voetsporen gesproken.