Muriel van Praag met haar partner Wim.
Loopbaan
Na de stages bij Het Parool en VARA-radio ben ik bij die laatste blijven hangen en maakte informatieve programma’s, discussies, grote interviews en documentaires. De eerste twee jaar van het startende Ombudsmanprogramma (Marcel van Dam) deel uitgemaakt van het redactie en productieteam. In 1973 even er tussenuit voor de geboorte van Thijs, in 1975 bij de start van Hilversum 4 een onderwijsprogramma gemaakt tot 1976.
Vanaf 1980 in Lelystad een cultureel café opgezet met vrienden, kunstuitleen, theater, alles in één. Verantwoordelijk voor de hele publiciteit, persberichten maar ook de affiches en dergelijke. Organiseerde de grotere evenementen, waar allerlei kunstvormen bij betrokken waren (Voorjaarssalons). Betrokken geweest bij het opzetten van de Regionale Omroep Flevoland, proefuitzendingen en grote avondvullende verkiezingsuitzendingen (radio) gemaakt. We huurden de apparatuur bij Omroep Brabant en maakten gebruik van het mobiele netwerk van Zuiderzeewerken om ‘correspondenten ter plaatse’ in te zetten…echt pionieren!
Een korte tijd verslaggever geweest voor een regionale krant in Flevoland en een paar documentaires gemaakt voor de RVU (onder andere over Satie).
Vanaf 1986 (weer terug in Utrecht) tot 1998 voor TELEAC gewerkt, voornamelijk radiocursussen, kunstprogramma’s, talen, geschiedenis, psychologie en dergelijke.
De laatste twee jaar veel gewerkt met acteurs, gedramatiseerde series gemaakt en hoorspelen voor de Stichting Lezen.
Ik heb altijd als freelancer gewerkt, soms met een 11-maandscontract (bij de VARA), meestal met een contract voor een uitzendingenreeks. Vaak liepen er een aantal opdrachten tegelijk en overlapten elkaar.
Ernaast
In Utrecht (vanaf 1985) twee jaar gewerkt bij een particuliere kunstuitleen.
De afgelopen 30 jaar ben ik mede-eigenaar van een gehucht in de Ardèche; destijds een verlaten ruïne. We realiseerden er vakantiehuizen (gîtes) en ons eigen huis. De publiciteit en de verhuur zijn mijn verantwoordelijkheid, we hebben er een tiental jaren van moeten leven. Er is ook een atelierruimte en dat geeft de mogelijkheid om op Le Coulet schilder- en tekenlessen te organiseren met bevriende kunstenaars. In het dorp Gluiras, waar we deel van uitmaken, werd de afgelopen jaren in november een internationaal kunstenfestival georganiseerd (muziek, expo’s, voorstellingen). Als vrijwilliger was ik enkele jaren verantwoordelijk voor het expositiedeel. Het leukste? Het werken met acteurs, het vormgeven door middel van geluid en muziek van hoorspelen. En daarnaast: musiceren met de vrienden de we nu al 45 jaar kennen.
Erna
In 1998 besloten naar Frankrijk te gaan: de nieuwe flexwet van
Vermeend betekende voor mij het einde van de freelancesituatie bij TELEAC en het project op Le Coulet eiste mijn aanwezigheid daar.
School
Journalist worden was voor mij al tijdens de middelbare school de enige optie. Na mijn eindexamen, in 1963, ben ik gaan studeren (bij gebrek aan een echte journalistieke opleiding) aan de UvA, Politieke en Sociale Wetenschappen. Een jaar voor mijn kandidaats haalde Maarten Schneider (de eerste directeur van de SvdJ en destijds docent Perswetenschappen aan de UvA) mij over naar Utrecht te komen. Aantrekkelijk, want ik kreeg een paar vrijstellingen en bovendien wilde ik zo snel mogelijk zelfstandig zijn en aan het werk. Dankzij de beide stages werd duidelijk waar ik goed in was: informatieve radioprogramma’s maken en grote producties realiseren. Ja, ik denk dat ik bereikt heb wat ik wou.
In het begin waren er nog wel contacten met medestudenten, maar dat werd minder in de TELEAC-periode. Wel heeft Willem Hoogendoorn nog een hoorspel voor me op papier gezet en hebben Kees en Chrisje Brants contact gehad met mijn zoon Thijs vanwege zijn afstudeerproject.
Toekomst
De beide zoons hebben andere ambities, de oudste is bedrijfsjurist, Jorn, de jongste, architectuurfotograaf.