Van sommige oud-leerlingen van de jaargang 1966 kunnen we geen informatie meer vinden. Zo missen we nog steeds Hans Post. Weet je iets of heb je aanknopingspunten voor verder speurwerk: Laat het weten! Schrijf een reactie op de website.
Johan Dijkgraaf
In het pasfotobestand van de school staat de foto van Johan Dijkgraaf. Maar in onze gegevens komt hij niet voor. Weet jij misschien iets meer van hem? Het pasfotootje staat hiernaast.
Van Wim of Willem Bruinooge verder ook geen spoor. Hij was bij de reünie van 1991, maar in de annalen van de school is hij niet terug te vinden. Hij staat ook niet op de uitnodigingslijst voor die reünie, geen adres of ander spoor.
Wie herkent deze leerling?
En wie is dit? Bericht ontvangen van Willem Franssen, die zichzelf herkent op deze foto
Beste Jan,
Ik was een paar dagen de deur uit en vind nu je email.
Johan Dijkgraaf herinner ik we nog wel. Niet echt een spraakmakende figuur, hij volgde braaf de lessen, veel zei-ie niet en verder zag je hem ook nooit. Ergens in het eerste of tweede jaar zag-ie het niet meer zitten. Hij wilde wat anders, maar wist niet wat. We hadden nog dienstplicht en hij koos ervoor om die in Suriname te verrichten. Dat kon toen nog. Verder nooit meer iets van vernomen.
Lodewijk Bronsdijk, heeft de school netjes afgemaakt. Daarna nooit iets meer over hem of van hem vernomen. Ik associeer hem vaag met de Haagsche Courant. In jullie documentatie stond-ie van begin af aan als overleden. Leek me niets voor hem, geen drugs, geen alcohol. Maar ja, leven is sowieso ongezond.
Wim Bruinooge. Dromerige jongen, was veel te jong voor de SvdJ en verdween ergens in het eerste of tweede jaar. Ik sprak hem op de reünie in 1991. Het klopt dat hij niet in de administratie voorkomt. Hij was niet uitgenodigd maar had er op de een of andere manier iets over gehoord, herinnerde zich Marianne de Groot nog en heeft haar toen gebeld. Zo kwam-ie op de reunie terecht. Daar heb ik een tijdje met hem staan te praten. Hij leidde een alternatief leven en hield zich volgens eigen zeggen veel bezig met boeken en dieren. Ik herinner me vaag dat hij ergens in Noordoost-Nederland woonde, vermoedelijk in een dorp of op het platteland. Aardige jongen, toen nog steeds even dromerig. Nooit meer iets van gehoord en zo iemand vind je, denk ik, ook niet zo gemakkelijk. Maar misschien heeft hij ooit nog wel eens contact met Marianne gehad.
Iris Wassenaar. Nooit meer gezien, volgens mij nooit op een reunie geweest. Als haar laatste collega’s haar al niet meer terug kunnen vinden zal het wel moeilijk worden.
De hoofden op de twee naamloze pasfoto’s roepen bij mij geen enkele herinnering op.
Nou Jan, ontzettend bedankt voor jullie geweldige inzet om deze reunie te organiseren. Ik heb net op de site weer een reeks interessante verhalen over diverse oud-leerlingen zitten lezen. We zien elkaar.
Groet, Tjeerd
ik heb een willem bruinooge gekend, die aan bovengenoemde omschrijvingen voldeed, maar die leeft al lang niet meer.
Lodewijk (van?) Bronsdijk was eindredacteur bij de Haagsche Courant.
Altijd met hem gelachen. Overleden? Zou tragisch zijn. Er zijn vele HC-(oud-)collega’s overleden, bijna allemaal veel te jong.
“In de analen van de school is hij niet terug te vinden”? Een zoektocht in de annalen levert misschien meer op. 😉
Groet van een oplettende lezer & veel plezier bij het organiseren van de reünie.
Willem C. Bruinooge zat in klas 1A volgens de officiële leerlingenlijst van 1966 en heeft in juli 1967 de school vaarwel gezegd. Voor het laatst gezien op de reünie van 1991.
Op het laatste moment toch nog een brainwave. De onbekende leerling op de meest linkse foto (onderschrift ‘Wie herkent deze leerling?’) is Leen Groenedijk. Hij zat bij mij in de groep,. Of tijdens, of na het eerste jaar heeft-is de school verlaten. Geen opvallende leerling – nooit meer iets van of over gehoord.
De foto met als onderschrift ‘En wie is dit?’ is van mij. En ik ben Willem Franssen. Ik heb van 1966 tot 1968 op de SvdJ gezeten. Ik heb de opleiding niet afgemaakt. Ik denk dat mij de toenmalige onderwijsdemocratisering teveel is geworden. Het heeft mij er niet van weerhouden een loopbaan van zo’n 28 jaar in de journalistiek op te bouwen. Ik zat in de klas bij o.a. Leen Groenedijk. Die kwam naar ik mij meen te herinneren uit Rotterdam. Ik ben in 1948 geboren in Kampen en in 1966 (jaar blijven zitten) haalde ik daar mijn HBS-A diploma aan het Johannes Calvijn Lyceum.
Het liefst was ik een studie geografie begonnen, of geschiedenis. Dat waren mijn favoriete vakken. Maar toen er een beroepskeuzeboekje door de brievenbus viel werd mijn aandacht getrokken door een artikel over de start van de eerste journalistieke beroepsopleiding in Utrecht. De SvdJ! Ik had wel eens een verslagje geschreven voor het Kamper Nieuwsblad, maar verder had ik geen idee van wat journalistiek is. Daarom is het mij nog steeds een raadsel hoe ik in de zomer van 1966 slaagde voor het toelatingsexamen.
Na de SvdJ moest ik mijn uitgestelde militaire diensttijd vervullen. Na twee sollicitaties (kom daar nu eens om) werd ik door Leen van Rij, hoofdredacteur van de Zwolse Courant, aangenomen als regioverslaggever op de Noordwest-Veluwe. Dat was mei 1970. Inmiddels was ik ook begonnen aan een huwelijk dat tien jaar zou duren en waaruit een dochter en een zoon werden geboren. Na bijna twee jaar had ik het daar gezien en vond ik een journalistiek vervolg op de centrale redactie van de Drents Groningse Pers (Emmer Courant, Drentse en Asser Courant, enz.). Piebe Prins en Sijmen Albers (of Alberts?) zaten daar aan het roer. En Henk Steenhuis was mijn chef.
Na een jaar wilde ik toch graag weg uit mijn woonplaats Emmen en zo kwam ik in 1973 terecht bij de Amersfoortse Courant/Veluws Dagblad. Ik werd er chef van de binnen- en buitenlandredactie. Opmerkelijk: elke zichzelf respecterende regionale krant had een eigen binnenland- en een al dan niet gecombineerde buitenlandredactie. Beschouwd als telexknippers door de rest. Maar niets was minder waar. Het was onder meer de tijd van het kabinet Den Uyl, de kabinetten Van Agt en Lubbers. Het was de tijd van ‘de Hollandse Ziekte’ en de recessie begin jaren ’80. Zo interviewde ik in zijn politieke beginjaren de op de Amersfoortse Berg wonende Jan Terlouw, die even later te maken kreeg met het voornemen D66 op te heffen. Ja ja. PPR-cultuurminister Harry van Doorn antwoordde op mijn vragen, evenals GPV-fractievoorzitter en Amersfoorter Piet Jongeling. Toenmalig staatssecretaris van justitie Henk Zeevalking (D66) ondervroeg ik over zijn vermeende strenge vluchtelingenbeleid. Ten tijde van de kruisrakettenkwestie interviewde ik FNV-voorzitter Wim Kok. Zijn voorlichter Henne Pauli (ook SvdJ) knipoogde even: beetje kalm aan doen. Inderdaad, Kok was een beetje nors, maar zeker niet onaardig. Het interview ging overal over, maar aan het eind zei hij: u zult er wel weer de kop boven zetten ‘FNV tegen plaatsing kruisraketten’.
En inderdaad. Het kwam in de kop en in de aanhef te staan. En verder schreef de ‘bibu-redactie’ over allerlei bovenregionale zaken. Ook voor het samenwerkingsverband GPD en Pers Unie waar de AC/VD later deel van uitmaakte.
En dat allemaal onder leiding van hoofdredacteur Keimpe Koopmans, de beste hoofdredacteur die ik ooit heb meegemaakt. Durf ik rustig te zeggen.
Na 12,5 jaar ben ik in 1986 vertrokken naar het ANP. Niet het ANP van Talpa. Niet het ANP van Veronica. Niet het ANP van private equity investeerders. Nee, het ANP uit de tijd van de Nederlandse Dagblad Pers, de contribuant NOS en de Radio Nieuwsdienst ANP. Daar trof ik ook SvdJ-ers van het eerste uur aan: Ineke van Kessel en Jessica Smeenk. Ik heb er bijna 12 jaar gewerkt. Achtereenvolgens als chef binnenlandsector, chef algemene nieuwsdienst en chef politiek-departementale redactie. Enkele hoogtepunten: de Bijlmerramp, de bijna-overstromingen in 1995, de val van Elco Brinkman, de formatie van het Paarse kabinet. Ik ging wonen in Wassenaar. Na een achtbaan van reorganisaties was ook ik uiteindelijk aan de beurt om het hoofdkantoor in Den Haag te verlaten. Daarna ben ik 9 jaar bezig geweest als communicatieadviseur, tekstschrijver en eindredacteur (maandblad ‘Ondernemen’ van MKB Nederland). Een aantal jaren met een compagnon. Sinds 2010 ben ik met vervroegd pensioen.
Nevenactiviteiten
Lid Verenigingsraad NVJ voor afdeling het Noorden (1972/73)
Secretaris redactieraad Amersfoortse Courant/Veluws Dagblad (jaren ’80)
Lid Raad van Bestuur Internationaal Perscentrum Nieuwspoort (1994-1998)
Schrijven en uitgeven van diverse boeken samen met mijn maatje Mia. Al 38 jaar.
Verder speel ik sinds jaar en dag als leadgitarist in rock en roll bands. En we treden regelmatig op.
Mijn dochter (1972) heeft met haar man een prachtig gezinsopvanghuis in de Gelderse Vallei. Mijn zoon (1974) is een succesvol grafisch ontwerper en woont met zijn vrouw in Amersfoort.
De foto met als onderschrift ‘En wie is dit?’ is van mij. En ik ben Willem Franssen. Ik heb van 1966 tot 1968 op de SvdJ gezeten. Ik heb de opleiding niet afgemaakt. Ik denk dat mij de toenmalige onderwijsdemocratisering teveel is geworden. Het heeft mij er niet van weerhouden een loopbaan van zo’n 28 jaar in de journalistiek op te bouwen. Ik zat in de klas bij o.a. Leen Groenedijk. Die kwam naar ik mij meen te herinneren uit Rotterdam. Ik ben in 1948 geboren in Kampen en in 1966 (jaar blijven zitten) haalde ik daar mijn HBS-A diploma aan het Johannes Calvijn Lyceum.
Het liefst was ik een studie geografie begonnen, of geschiedenis. Dat waren mijn favoriete vakken. Maar toen er een beroepskeuzeboekje door de brievenbus viel werd mijn aandacht getrokken door een artikel over de start van de eerste journalistieke beroepsopleiding in Utrecht. De SvdJ! Ik had wel eens een verslagje geschreven voor het Kamper Nieuwsblad, maar verder had ik geen idee van wat journalistiek is. Daarom is het mij nog steeds een raadsel hoe ik in de zomer van 1966 slaagde voor het toelatingsexamen.
Na de SvdJ moest ik mijn uitgestelde militaire diensttijd vervullen. Na twee sollicitaties (kom daar nu eens om) werd ik door Leen van Rij, hoofdredacteur van de Zwolse Courant, aangenomen als regioverslaggever op de Noordwest-Veluwe. Dat was mei 1970. Inmiddels was ik ook begonnen aan een huwelijk dat tien jaar zou duren en waaruit een dochter en een zoon werden geboren. Na bijna twee jaar had ik het daar gezien en vond ik een journalistiek vervolg op de centrale redactie van de Drents Groningse Pers (Emmer Courant, Drentse en Asser Courant, enz.). Piebe Prins en Sijmen Albers (of Alberts?) zaten daar aan het roer. En Henk Steenhuis was mijn chef.
Na een jaar wilde ik toch graag weg uit mijn woonplaats Emmen en zo kwam ik in 1973 terecht bij de Amersfoortse Courant/Veluws Dagblad. Ik werd er chef van de binnen- en buitenlandredactie. Opmerkelijk: elke zichzelf respecterende regionale krant had een eigen binnenland- en een al dan niet gecombineerde buitenlandredactie. Beschouwd als telexknippers door de rest. Maar niets was minder waar. Het was onder meer de tijd van het kabinet Den Uyl, de kabinetten Van Agt en Lubbers. Het was de tijd van ‘de Hollandse Ziekte’ en de recessie begin jaren ’80. Zo interviewde ik in zijn politieke beginjaren de op de Amersfoortse Berg wonende Jan Terlouw, die even later te maken kreeg met het voornemen D66 op te heffen. Ja ja. PPR-cultuurminister Harry van Doorn antwoordde op mijn vragen, evenals GPV-fractievoorzitter en Amersfoorter Piet Jongeling. Toenmalig staatssecretaris van justitie Henk Zeevalking (D66) ondervroeg ik over zijn vermeende strenge vluchtelingenbeleid. Ten tijde van de kruisrakettenkwestie interviewde ik FNV-voorzitter Wim Kok. Zijn voorlichter Henne Pauli (ook SvdJ) knipoogde even: beetje kalm aan doen. Inderdaad, Kok was een beetje nors, maar zeker niet onaardig. Het interview ging overal over, maar aan het eind zei hij: u zult er wel weer de kop boven zetten ‘FNV tegen plaatsing kruisraketten’.
En inderdaad. Het kwam in de kop en in de aanhef te staan. En verder schreef de ‘bibu-redactie’ over allerlei bovenregionale zaken. Ook voor het samenwerkingsverband GPD en Pers Unie waar de AC/VD later deel van uitmaakte.
En dat allemaal onder leiding van hoofdredacteur Keimpe Koopmans, de beste hoofdredacteur die ik ooit heb meegemaakt. Durf ik rustig te zeggen.
Na 12,5 jaar ben ik in 1986 vertrokken naar het ANP. Niet het ANP van Talpa. Niet het ANP van Veronica. Niet het ANP van private equity investeerders. Nee, het ANP uit de tijd van de Nederlandse Dagblad Pers, de contribuant NOS en de Radio Nieuwsdienst ANP. Daar trof ik ook SvdJ-ers van het eerste uur aan: Ineke van Kessel en Jessica Smeenk. Ik heb er bijna 12 jaar gewerkt. Achtereenvolgens als chef binnenlandsector, chef algemene nieuwsdienst en chef politiek-departementale redactie. Enkele hoogtepunten: de Bijlmerramp, de bijna-overstromingen in 1995, de val van Elco Brinkman, de formatie van het Paarse kabinet. Ik ging wonen in Wassenaar. Na een achtbaan van reorganisaties was ook ik uiteindelijk aan de beurt om het hoofdkantoor in Den Haag te verlaten. Daarna ben ik 9 jaar bezig geweest als communicatieadviseur, tekstschrijver en eindredacteur (maandblad ‘Ondernemen’ van MKB Nederland). Een aantal jaren met een compagnon. Sinds 2010 ben ik met vervroegd pensioen.
Nevenactiviteiten
Lid Verenigingsraad NVJ voor afdeling het Noorden (1972/73)
Secretaris redactieraad Amersfoortse Courant/Veluws Dagblad (jaren ’80)
Lid Raad van Bestuur Internationaal Perscentrum Nieuwspoort (1994-1998)
Schrijven en uitgeven van diverse boeken samen met mijn maatje Mia. Al 38 jaar.
Verder speel ik sinds jaar en dag als leadgitarist in rock en roll bands. En we treden regelmatig op.
Mijn dochter (1972) heeft met haar man een prachtig gezinsopvanghuis in de Gelderse Vallei. Mijn zoon (1974) is een succesvol grafisch ontwerper en woont met zijn vrouw in Amersfoort. En deze twee paren in de liefde hebben mij geholpen aan drie kleindochters en een kleinzoon.