Ineke van Kessel
Loopbaan
In 1969 werd ik redacteur buitenland bij het ANP in Den Haag. In 1977 ging ik in Leiden geschiedenis sturen, terwijl ik parttime bleef werken bij het ANP. Na mijn afstuderen in 1984 weer bijna voltijds bij ANP. Intussen had ik me gespecialiseerd in sub-Sahara Afrika, en schreef ik als freelancer ook bijdragen voor Onze Wereld en andere bladen. In 1984 ontving ik de Prijs voor de Dagbladjournalistiek voor mijn berichtgeving voor het ANP over de verkiezingen in Zuid-Afrika.
In 1988 werd ik wetenschappelijk medewerker bij het Afrika-Studiecentrum (ASC) te Leiden waar ik tot mijn pensionering ben blijven werken. Ik promoveerde in 1995 op het anti-apartheidsverzet binnen Zuid-Afrika. Het proefschrift verscheen later ook in boekvorm.
Ernaast
Een beetje freelance journalistiek, vooral voor bladen als Onze Wereld, Internationale Samenwerking, Zuidelijk Afrika Magazine en soms een krant. Sinds ik bij het ASC werk geef ik ook gastcolleges over (Zuid-)Afrika en populairwetenschappelijke lezingen.
Erna
In 2013 ging ik met pensioen, rond mijn 65ste verjaardag. Sindsdien ben ik aan het ASC verbonden als ‘medewerker op eigen verzoek’, dat wil zeggen onbetaald. Ik schrijf nog wat, geef af en toe een lezing, begeleid een paar studenten en geniet van de vrijheid om op een mooie dag zomaar te gaan fietsen of in de tuin te werken. Ja, ik doe ook wat vrijwilligerswerk.
Met plezier denk ik terug aan jolige, melige, spannende tijden op de buitenlandredactie van het ANP en de goede kameraadschap. Trots was ik zeker op de NDP-prijs en op de boekuitgave van mijn proefschrift. Veel plezier heb ik ook beleefd aan het schrijven van twee populairwetenschappelijke boeken: Zwarte Hollanders (over West-Afrikaanse soldaten in het KNIL) en Nelson Mandela in een notendop.
School
Tja, wat wilde ik ook alweer? Ik wilde in ieder geval schrijven: al schrijvend had ik het gevoel dat ik enigszins greep kreeg op de wereld. Schrijven was voor mij vooral een ambachtelijke bezigheid; waarover ik wilde schrijven stond me niet zo helder voor ogen. Journalistiek schrijven was een mooie kans om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen: de perfecte reden om overal je neus in te steken en het naadje van de kous te vragen. En natuurlijk leden we op de SvdJ (vrijwel) allemaal aan een forse overschatting van onze invloed. Ja, ik heb inderdaad heel wat geschreven: talloze stukken en stukjes, en later wetenschappelijke en populairwetenschappelijke artikelen en boeken en bundels.
Ik ben getrouwd met een medeleerling, Johan van Workum, en heb altijd vriendschappelijk contact gehouden met Willy Bruinsma. Ik kan niet zeggen dat schoolcontacten van betekenis zijn geweest voor mijn carrière.